Otacza mnie kolor bordo, zieleni, unoszący się kurz. Jeszcze do tego poranne promienie słońca, które wprowadzają ciepło i spokój. Tym razem cisza przeplata się z dźwiękiem, płynącym z każdej strony. To modły Mnichów. Niezrozumiałe dla mnie słowa,mimo wszystko wprowadzają w wibrację. Jakbym swoją obecność nie odczuwał tylko oczami, węchem i słuchem. Teraz ciałem i umysłem. Kolejna porcja mistycznego narkotyku, który pozwala unosić się i przemierzać miedzy drzewami, budynkami. Wszędzie widząc młodych Mnichów. Spokojny student z książką, podążający od drzewa do drzewa. Uczeń ze swoim mistrzem. Nawet poranna toaleta zdaje się być pewną ceremonią.
Wydaje się, że każdy dzień musi być tu taki sam. Powtarzalny. Jednak jak dla nich ważny. Jakby żyli w przekonaniu swojego mistrza Dalajlama, który powiedział, że istnieją tylko dwa dni w roku, w których nie możemy nic zrobić. Jeden nazywa się „wczoraj” a drugi „jutro”. Dzisiaj jest właściwy dzień aby kochać, wierzyć i żyć w pełni.
Poprzedni wpis
Myanmar... a dla nas Birma
Następny wpis
FINISH... wszystko co miało się zdarzyć czyli podróże i fotografia podróżnicza
2 komentarze
świetna „historia” 🙂
dwa zdjęcia – dwie fotografie naprawdę ujęły mnie 🙂
Gratulacje
elBiesy /dla przyjaciół elLobo 😛 /
Mam nadzieję, że popijając wspólnie birmiński rum, dowiem się, które to zdjęcia. Najciekawsze jest to, że w tej historii ja również nam dwie takie fotofrafie.
